Eδώ Πολυτεχνείο...

  

Εδώ πολυτεχνείο...

Στις 21 Απριλίου 1967 γράφεται η μελανή σελίδα στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδας με την δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού. Καταλύεται το πολίτευμα, καταργούνται οι ατομικές ελευθερίες, φυλακίζονται, εξορίζονται και βασανίζονται πολιτικοί και αντιφρονούντες. Η δημοκρατία κλείστηκε στις 21 του Απρίλη στα σκοτεινά κελιά της τότε ελληνικής πραγματικότητας. Το 73 ο τότε ηγέτης της δικτατορίας Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ξεκινήσει μια διαδικασία εικονικής φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος με την άρση της λογοκρισίας, την απελευθέρωση πολιτικών καθώς και την υπόσχεση νέου συντάγματος και εκλογών.

Οι χουντικοί επιθυμούσαν να ελέγχουν κάθε μορφή πολιτικής δραστηριότητας και έτσι από το 67 αναμειγνύονται στον φοιτητικό συνδικαλισμό στρατολογώντας υποχρεωτικά φοιτητές και επιβάλλοντας «δικά τους παιδιά» στον τότε φοιτητικό σύλλογο (ΕΦΕΕ). Οι φοιτητές άρχισαν να εναντιώνονται και τη χρονιά του 73 έρχεται η μαζική αντίδραση. Στην αρχή οι φοιτητές του πολυτεχνείου έκαναν αποχή από το μάθημα. Έπειτα έγινε διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο κατά την οποία η αρχές παραβίασαν το ακαδημαϊκό άσυλο και συνέλαβαν 11 φοιτητές. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα περίπου τρισίμιση χιλιάδες φοιτητές της Νομικής κατέλαβαν το κτήριο της σχολής τους στη Σόλωνος απαιτώντας την ανάκληση του νόμου 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων».  Έτσι η Νομική λειτούργησε ως προάγγελος των γεγονότων του Πολυτεχνείου.

Στις 14 Νοεμβρίου 1973 « οι ελεύθεροι πολιορκημένοι» όπως ήθελαν να λέγονται οι φοιτητές του Μετσόβιου έκαναν αποχή από τα μαθήματα, διαδηλώσεις μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου και οχυρώθηκαν τελικά μέσα στη σχολή. Κατασκεύασαν ραδιοφωνικό πομπό για να ενημερώνουν τον κόσμο για τα γεγονότα αλλά και για να τον καλέσουν στον αγώνα τους κατά των καταπιεστών του λαού και υπέρ της δημοκρατίας. Οι φωνές του αγώνα, οι φωνές που αντιπροσώπευαν τους αγωνιστές φοιτητές ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης. Για 3 μέρες στήνονταν οδοφράγματα και γινόντουσαν οδομαχίες.

3 τα ξημερώματα της 17^ης Νοέμβρη το τανκ της χούντας διέλυσε την κεντρική πύλη του πολυτεχνείου αψηφώντας τις παρακλήσεις του εκφωνητή ο οποίος μαζί με τους φοιτητές που είχαν συγκεντρωθεί στο προαύλιο έψαλαν τον εθνικό ύμνο. Στο τέλος αυτής της ιστορικής νύχτας κατεγράφησαν νεκροί για τον αριθμό των οποίον ουδείς μπορεί να μιλήσει μετά βεβαιότητος αλλά και πολλοί τραυματίες.

40 χρόνια μετά η φωνή που αντήχησε στις ψυχές όλων μας «εδώ Πολυτεχνείο σας μιλάει ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων» και το σύνθημα «ψωμί- παιδεία- ελευθερία» είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Στην Ελλάδα της κρίσης ο αγώνας για τη δημοκρατία οφείλει να είναι συνεχής. Η θυσία των φοιτητών του Πολυτεχνείου δείχνει τον δρόμο στη γενιά μας για νέους αγώνες.

Το πολυτεχνείο μας δίδαξε ότι η δημοκρατία θέλει ήρωες και όχι θλιβερούς θεατρινίσκους και υπάκουους ακόλουθους. Αυτή η χώρα διψά για δημοκρατία και ελευθερία, δύο όρους που εκείνη γέννησε, και τα παιδιά που οχυρώθηκαν στο Πολυτεχνείο είχαν γεννηθεί με αυτά τα ιδανικά. Η φωνή της δημοκρατίας θα ηχήσει αργά ή γρήγορα και πάλι και όπως οι αγωνιστές του πολυτεχνείου έτσι και εμείς θα νικήσουμε το τέρας της απολυταρχίας, του φασισμού, του ναζισμού και της καταπίεσης.

"Εδώ Πολυτεχνείο..."

ΠΑΣΠ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΘΗΝΩΝ